Strona:PL A Daudet Na zgubnej drodze.djvu/152

wiem o tem. Dla czego więc kryjesz się z czemś przedemną?
 — Ja się kryję?...
 — Nie zaprzeczaj. Nie umiesz udawać; odgadłam więc jakąś boleść w tobie tajoną. Mów, miej zaufanie. Czyż wszystko, radość i cierpienie, nie powinny być nam wspólnemi?
 — Mylisz się — odparł — z niczem się nie ukrywam.
 — Źle robisz, że mi się nie zwierzasz. Milczenie twoje przygnębia mnie bardziej, niż wiadomość o największem chociażby nieszczęściu.
 I widząc, że upór jego zmiękczają jej słowa, zawołała:
 — Ach! miałam słuszność. Jest pomiędzy nami jakaś tajemnica.
 Odszedłszy od niego, usiadła nieruchoma w fotelu, ze skrzyżowanemi na piersiach rękami.
 — Ponieważ żądasz tego — odrzekł Rajmund głosem wzruszonym — wyznam ci całą prawdę. Prędzej czy później dowiedziałabyś się i tak o wszystkiem. Nieszczęście jest nie do powetowania: straciliśmy cały majątek.
 — Jesteśmy więc zrujnowani! — rzekła podnosząc się. — Jest to zbyt małe nieszczęście, aby nad niem rozpaczać. Złe, jakie się stało, łatwo naprawić; pozostał ci honor i ludzkie zaufanie.
 — Nie powiedziałem wszystkiego — przerywając, ciągnął dalej Rajmund, — niepowodzenie za-