Strona:PL A Daudet Nabob.djvu/112

zarumienił się pan Joyeuse. gdyż kwota odpowiadała w zupełności pensji dawniéj u Hemerlingue’a pobieranéj.
 — O nie, szanowny panie, to za wiele — zawołał zawstydzony.
 Lecz młody człowiek udał, że tego nie słyszy, uważając rzecz za ukończoną. Mimo tego jednakże przygryzł w zakopotaniu wargi, jak gdyby jeszcze miał coś nader nieprzyjemnego i trudnego do wypowiedzenia. Nareszcie przezwyciężywszy widocznie swą nieśmiałość, wyrzekł nagle:
 — Pozostawiam panu zaraz honorarium za pierwszy miesiąc.
 — Ależ panie łaskawy....
 Młody człowiek upierał się przy swojém i przerwał:
 — Rzecz to zupełnie naturalna, że ja panu nieznany dotąd płacę naprzód.
 Widocznie musiał mu Passajou udzielić pewnych wskazówek; pan Joyeuse domyślił się tego i napróżno się silił na wypowiedzenie słów podzięki, tak był wzruszony. Wszakże darowano mu niemal życie, zapewniając utrzymanie na kilka miesięcy; w czasie tym będzie mógł sobie spokojnie wyszukać posadę, a ukochane jego pieszczoszki nie będą potrzebowały głodu cierpieć, a przedewszystkiém nie będą zmuszone zrezygnować na noworoczne podarki... O dobrotliwa Opatrzności!
 — A więc w przyszłą środę, panie Joyeuse.
 — Tak, panie — panie...
 — Géry, Paweł do Géry.
 Po rozłączeniu się byli obaj olśnieni, uradowani: jeden skutkiem niespodziewanego zjawienia się wybawcy, długi czarującym obrazem uczciwego i pracowitego pożycia rodzinnego, który tworzyły cztery urocze twarzyczki wraz z lezącemi na stole książkami, zeszytami i przyrządami do szycia.