Strona:PL A Daudet Nabob.djvu/172

 Czy podobna?
 Jenkins dekorowany, a on?
 Po dwakroć przeczytał, w tem mniemaniu, że zapewne zaszła omyłka w nazwisku.
 W uszach mu zaszumiało.
 Litery tańczyły mu przed oczami i podwajały się; jakiś czerwonawy odblask je oblewał.
 Spodziewał się oddawna że to jego nazwisko, nie zaś nazwisko doktora będzie figurowało w tym artykule. Jenkins jeszcze wczoraj mówił mu najwyraźniej:
 — Cała sprawa wzięła obrót doskonały!
 Wyrazy te wprowadziły go w błąd.
 Był to rzeczywiście cios, jakiego się wcale nie spodziewał; temu człowiekowi, zawsze prawie wszystko udawało się, nie znajdował dotąd prawie nigdzie oporu swej woli.
 Obecny wypadek obudzał w nim smutne myśli. Żyjąc dotąd dla ludzkości a właściwie po nad całą ludzkością, zaczynał wątpić i niedowierzać!
 A zatem, rzekł do Géry, który codziennie miał zwyczaj wchodzenia do jego pokoju. Czy widziałeś dziennik urzędowy? Patrz, czytaj! Mnie tu wcale nie ma.
 Starał się uśmiechnąć, gdy w rzeczywistości mówił to z wezbranem żalem w sercu gotów rozpłakać się jak dziecko.
 Potem nagle, z dziwną dobrodusznością w obliczu, co mu najwięcej jednało przyjaciół, zawołał:
 — Mnie to bardzo zasmuciło., nie spodziewałem się! Tego trochę za wiele!
 W tej chwili otworzyły się drzwi, i wbiegł Jenkins zarumieniony, rozgrzany, zlany potem, który w najwyższem oburzeniu krzyknął:
 — To nikcz#nność! To podłość trudna do uwierzenia! To być nie może, tak być nie powinno!