Strona:PL A Daudet Nabob.djvu/250

 — Kto tam? — zawołał.
 — Panie — odparł Koel, wchodząc napół prawie ubrany, depeszę bardzo pilną, bardzo nagłą przysłano sztafetą z biura telegrafów.
 — Depeszę! Cóź to nowego znowu?
 Chwycił zwitek niebieskawego papieru i rozwinął go drżącemi rękami. Bożek, po dwakroć śmiertelnie ugodzony, przestał wierzyć w swoją nietykalność; znał już, jak każdy śmiertelnik, uczucie przestrachu i drżenie febryczne nerwów...
 Spojrzał szybko na podpis: Mora.
 Czy podobna?
 Książe! książę do niego telegrafuje:
 „Popolasca nie żyje. Na wybory przyszłe w Korsyce jesteś kandydatem urzędowym.
 Deputowany! To zbawienie! Przy takim stanie rzeczy nie ma się czego obawiać Reprezentanta wielkiego narodu nie traktują jak prostego pospolitego kupca. Hamerlingowie pokonani.
 — O mój szlachetny książę!
 Jest tak wzruszony, że nie może wymówić ani jednego słowa.
 Nagle woła:
 — Gdzie jest ten człowiek, który przyniósł depeszę?
 — Tutaj, panie Jansoulet, odpowiada głos akcentem mieszkańców południowej Francji.
 Posłaniec trafił na chwilę bardzo uroczystą.
 — Chodź tutaj! — woła Nabob.
 I oddając mu pokwitowanie z odbioru depeszy, sięga do kieszeni zawsze pełnej; tyle złota ile zdołał pomieścić w obu dłoniach rzuca w czapkę biedaka,