Strona:PL A Daudet Nabob.djvu/311

dek tylko my dwaj — nikt więcej. Za każdym razem, jak otworzyły się drzwi, i wszedł ktoś z gości, słyszałem Naboba zapytującego się: — Co to — pan sam?
 Zaproszony tłumaczył się jąkając:
 — Moja żona jest cokolwiek cierpiącą... Najmocniej żałuję tego...
 Po czem wchodził drugi powtarzał prawie to samo, jakby się wszyscy zmówili na jedno.
 Skutkiem nieustannego powtarzania w przedpokoju tego wyrazu: „pan sam“ służba zaczęła sobie pokpiwać; lokaje i strzelcy zapytywali się nieustannie jeden drugiego:
 — Pan sam tylko?
 Uśmiano się też wesoło.
 Pan Niklaus, jako człowiek już wytrawny i doświadczony, uważał, że ta nieobecność kobiet jest faktem jakimś nienaturalnym.
 — To niezawodnie skutkiem artykułu w Messager.
 Wszyscy nieustannie mówili o tym artykule; skoro tylko zgromadzili się goście, natychmiast ciągnął jeden drugiego ku framudze okna i pytał:
 — Czy pan czytałeś?
 — To straszliwe!
 — Nic zgoła nie wiem, i nie wiedziałem.
 Wszakże wolałem nie przyprowadzać ze sobą żony.
 — Ja uczyniłem to samo. Mężczyzna może bywać wszędzie nie kompromitując się.
 — Zapewne. Tymczasem kobieta...
 Poczem oddalali się z szapoklakami pod pachą, z tym wyrazem dumy mężów, którym nie towarzyszyły małżonki.
 Cóż to za artykuł, co to za dziennik taki, który za-