Strona:PL A Daudet Nabob.djvu/398

 — Prawda, że i ty masz wpływy nie małe, jesteś co się zowie silny. Stoisz jak mur.
 Baron spojrzał na niego mrugając oczyma i to tak szybko, że maleńkie jego rzęsy czarne, przysłonięte zostały całkowicie żółtym tłuszczem powiek.
 — Nie moja to zasługa, nie moja, że interesa są pomyślne — to Marya wszystkiem kieruje.
 — Marya?
 — Tak moja żona — przy chrzcie, zmieniła imię Yaminy, na Maryą. — To mi kobieta jakich mało — ona dopiero rozumie co to bank. Co Paryż — a co interesa. Ona, mówię ci, wszystko w domu prowadzi, wszystkiem kieruje. Rozumek....
 — Jesteś naprawdę szczęśliwy — westchnął Nabob. Myśląc o pannie Afchin.
 Smutek jego był wymowny.
 — Wiesz, Marya prawdę mówiąc nie bardzo cię lubi — ma ci wiele do zarzucenia.... Nie będzie temu rada, żeśmy się spotkali.
 Zmarszczył teraz gęste brwi, jakby żałował, że się pojednali — bał się sceny małżeńskiej.
 Jansoulet rzekł głosem płaczliwym:
 — Przecież nic nie zawiniłem przeciw niej.
 — No daj pokój — już to miłym dla niej nie byłeś. Przypomnij sobie jakiego afrontu doznała, kiedyśmy wam oddawali wizytę po ślubie... Twoja żona kazała powiedzieć, że nie przyjmuje dawnych niewolnic. — Kobiety takich rzeczy nie zapominają nigdy w życiu.
 — Ale cóż ja temu winien, mój stary. — Ty przecież wiesz co to za duma u tych Afchinów.
 Już to co on, to zdaje się, że dumnym nie był w tej dobie. Miał do najwyższego stopnia minę pokorną — błagającą — tak, że to nie mogło nie roz-