Strona:PL A Daudet Nabob.djvu/429

 Nie dziwiono się w hotelu temu zjawisku nieznanej osoby. — Odkąd Jansoulet został mianowany deputowanym z Korsyki — widziano niejednokrotnie postacie dość dziwaczne, zajeżdżające do hotelu. Służba przeto patrzyła obojętnie na nowoprzybyłą.
 — Jak to, więc pana nie ma? rzuciła pytanie jakby prostym całkiem, pospolitym czeladnikom — a nie fagasom wygalonowanym, wytwornego domu paryskiego.
 — Nie... niema pana — powtórzono.
 — A dzieci?
 — Uczą się — nie można się teraz z niemi widzieć?
 — A pani?
 — E pani spi — przed trzecią nie można wejść do jej pokoju.
 To zadziwiło prostego stanu kobietę, żeby kto tak długo leżał w łóżku. Ale zdrowy rozum, który niekiedy bardzo dobrze zastępuje wykształcenie — podyktował jej, że przed sługami nic się nie mówi osobistego — zapytała tylko jeszcze o Pawła Géry, z którym chciałaby się widzieć.
 — Ten jest w podróży...
 — A Bompein Jan-Baptiste? gdzie jest?
 — Z panem na posiedzeniu.
 Zmarszczyła grube brwi.
 — To wszystko jedno... proszę wynieść mój kufer na górę.
 I z filuterną miną — jakby się zemścić chciała, zuchwałą postawę sług — rzekła:
 — Ja jestem matką waszego pana.
 Kuchciki i furmani rozstąpili się natychmiast, pan Barreau zdjął czapkę.
 — Mnie się też dobrze zdawało, że gdzieś widziałem szanowną panię.