Strona:PL A Daudet Nabob.djvu/504

 — Sztuka znakomita — tyle świeżości, tyle w niej szlachetności — ...ależ ten Nabob!...
 — Co to za effronterya!...
 — Co to za bezczelność!...
 — Doprawdy, jak się słyszy coś tak wzniosłego, jak ta sztuka, to człowiek czuje się lepszym...
 — Że go też to jeszcze nie zamknęli tego Naboba...
 — Mówią, że to młodziutki autor — i że to pierwsza jego sztuka.
 — Co? Bois-Landry ma być w Maras! ale być nie może... Oto margrabina naprost nas w loży — w nowiuteńkim kapeluszu...
 — To nic nie dowodzi...
 — A Jenkins? Cóż się stało z Jenkinsem?
 — Rozwodzi się z żoną i pojechał do Tunisu z Felicyą. — Stary Brachim widział ich na własne oczy... Widać że Bey zamyśla się leczyć sławnemi pigułkami.
 — O! ho!
 Znów inne głosy szeptały słodko:
 — Idź do niego ojcze — idź do niego — On taki biedny sam — opuszczony.
 — Ależ moje dzieci ja go nie znam.
 — To nic — ukłoń mu się tylko ojcze — niech widzi, że ktoś mu jest przychylny.
 Niebawem mały jakiś jegomość, bardzo czerwony, w białej krawacie, przepychał się przez ścisk do Naboba — i strasznie mu się nisko ukłonił.
 Z niesłychaną wdzięcznością ukłon został oddany natychmiast człowiekowi, którego Jansoulet nie znał, nigdy nie widział w swem życiu — a który bądź co bądź bardzo wpłynął stanowczo na jego losy — choć o tem nie wiedział. — Gdyż gdyby nie pan Joyense, to prezydent Towarzystwa ziemskiego byłby obecnie tam, gdzie się znajduje margrabia Bois-Landry.