Strona:PL A Daudet Nieśmiertelny.djvu/17

według ogólnie przyjętych pojęć, bardzo przykładnem małżeństwem. Po trzydziestu latach wspólnego pożycia, temperatura ich uczuć była ciągle jednakową, nie podnosząc się wyżej zera, ale i niżej nie opadając.
 Kiedy w roku 1850, profesor Astier, stypendysta Instytutu, oświadczył się o rękę panny Adelaidy Réhu, zamieszkałej naówczas u dziada swego, w pałacu Mazarini, nie uczynił tego bynajmniej pod wpływem zachwytu dla cudnej i delikatnej urody żony, nie łakomił się też na jej majątek, bo rodzice panny Adelajdy, zmarłszy nagle na cholerę, nie zostawili córce ani grosza a dziad, kreol z Martyniki, dawny birbant z czasów dyrektoryatu, gracz, pojedynkowicz i facecyonista, wyraźnie oświadczył, że ani szeląga nie dołoży do posagu wnuczki.
 Nie to więc nęciło profesora; więcej ambitny niż chciwy, marzył on o akademii. Dwa duże dziedzińce, ponure korytarze i schody, któremi przechodził codziennie, niosąc bukiet narzeczonej, były dla niego drogą sławy nie miłości« Paulin Réhu, członek akademii literackiej, Jan Réhu, autor „Listów do Uranii“, gmach instytytu, z jego lwami i kopułą, do tego to dążył on, jak pielgrzym do Mekki, z tem się pieścił w noc swoją poślubną.
 Ideał jego miał tę dobrą stronę, że nie powszedniał mu nigdy; namiętności tej, ząb czasu nie