Strona:PL A Daudet Nieśmiertelny.djvu/228

 Co za rozkosz, módz w zimie, podczas odbywania prób, powiedzieć:
 — A! nowa komedya Danjou! znam ją; czytał ją nam w lecie w pałacu Mousseaux.
 Gdy pod wrażeniem tej przyjemnej nowiny, wstawano od stołu, księżna zbliżyła się do Pawła Astier i podając mu rękę ze zwykłą sobie nieco despotyczną uprzejmością, rzekła:
 — Przejdziemy się trochę po galeryi... duszno jest tutaj.
 Rzeczywiście, powietrze było parne, nawet na tej wysokości czuć było upał i mgłę unoszącą się nad wodami Loary, zacierającą kontury zielonych wybrzeży i na pół zatopionych wysepek.
 Księżna poprowadziła młodego człowieka, aż do końca ostatniej arkady, zdala od palących mężczyzn.
 — A zatem dla mnie, dla mnie biłeś się pan... — rzekła, ściskając go za rękę.
 — Tak jest, księżno, dla pani — i dodał z zaciśniętemi ustami: — nieskończyliśmy jeszcze... rozpoczniemy na nowo.
 — Nie mów tego... niedobre dziecko! — przerwała na chwilę, usłyszawszy kogoś zbliżającego się ciekawie:
 — Danjou! — zawołała.
 — Księżno?
 — Wahlarz zostawiłam w salonie, na swojem miejscu... bądź pan tak dobry i przynieś mi go.