Strona:PL A Daudet Nieśmiertelny.djvu/229

 Gdy Danjou się oddalił, zwróciła się znowu do Pawła:
 — Niepozwolę ci tego uczynić, Pawle! przede wszystkiem nie bij się z takimi łotrami... Ach! gdybyśmy byli sami... gdybym mogła ci powiedzieć...
 Po jej drżących rękach i głosie znać było wzruszenie, które zadziwiło Pawła Astier.
 Po upływie miesiąca czasu, spodziewał się znaleźć ją spokojniejszą. Doznane wskutek tego rozczarowanie zatrzymało mu na ustach słowa: „kocham cię! zawsze cię kochałem “ — które był przygotował sobie, jako wstęp do pierwszej rozmowy przy powitaniu. Tymczasem zadowolnił się opowiedzeniem jej szczegółów pojedynku, których była bardzo ciekawą.
 Przerwał mu Danjou, odnoszący wachlarz.
 — Dobry z ciebie zebra, Danjou — podziękowała mu księżna.
 Akademik skrzywił się nieco i półgłosem odrzekł:
 — Tak.... ale żądam obietnicy awansu.... inaczej....
 — Wymagania? już?... — za karę uderzyła go lekko wachlarzem, chcąc wszakże, aby był w dobrym humorze podczas przyobiecanego czytania, przyjęła jego ramię i przeszła z nim do salonu, w którym oczekiwał już rękopism rozłożony na eleganckim stoliku od kart, stojącym w wysokiem