Strona:PL A Daudet Nieśmiertelny.djvu/297

Oddalił się pośpiesznie od okna i schronił się w korytarzu.
 — Prokurator teraz mówi — szepnął policjant.
 Rzeczywiście w dusznej i przesyconej wyziewami atmosferze sali sądowej, rozlegał się głos grzmiący tonem fałszywego oburzenia:
 — Nadużyłeś pan niewinnego starca...
 — No a ja? — pomyślał głośno Freydet.
 — Chyba musieli o panu zapomnieć?...
 — Czyż zawsze tak będzie? — myślał ze smutkiem nieborak.
 Tymczasem w sali przywitano rozpakowanie fałszywego zbioru Mesli-Case, gwałtownym wybuchem śmiechu: listy królów, papieży i cesarzowych, Tureniusza, Montaigne’a, La Boëtie, Klemencyusza Isaure i innych. Za każdem nowem nazwiskiem tego fantastycznego katalogu podwajała się uciecha tłumu, żartującego z naiwnej łatwowierności urzędowego historyka i z Akademii, wyprowadzonej w polę przez małego chochlika.
 Freydet nie mógł dłużej znieść tych śmiechów szydzących z jego mistrza i protektora, Astier-Réhu; czuł zresztą, że i jego cios ten dotyka i jego kandydatura jest mocno zachwianą.
 Wymknąwszy się z sali, błądził długo po korytarzach i dziedzińcach, przechadzał się po chodniku przed kratami, nareszcie porwany w wir wychodzącego tłumu, znikł między biegającymi tu i owdzie lokajami, zmieniającemi się szybko powozami i w ścisku różowych, białych, płowych