Strona:PL A Daudet Nieśmiertelny.djvu/62

 Nie znając nikogo w danem kółku, od razu się widzi, że nie rozumiejąc o co chodzi, w rozmowie jest się zupełnie zbytecznym.
 Chciałem już odejść, gdy poczciwa pani Astier zatrzymała mię:
 — Zajdź pan do niego.... będzie ci rad...
 Po ciasnych schodach wdrapałem się do pokoiku swego starego mistrza.
 W korytarzu jeszcze usłyszałem jego gruby głos:
 — Czy to pan, panie Fage?
 — Nie — to ja mistrzu!
 — A! de Freydet! Ostrożnie, schyl głowę.
 — Istotnie, w tej dziurze nie można nawet się wyprostować. Co za różnica z temi wysokiemi salami pełnemi szaf w archiwach ministeryum, w których widziałem go ostatnim razem.
 — Buda? co? — rzekł do mnie zacny człowiek, — ale żebyś wiedział, co to za skarby! I wskazał ręką na szafę, zawierającą co najmniej z dziesięć tysięcy co najrzadszych autografów, które zebrał w ciągu dziesięciu lat ostatnich.
 — Z tego można nauczyć się historyi, — ciągnął dalej, roznamiętniając się i potrząsając szkłem powiększającem, które trzymał w ręku, — i to prawdziwej historyi.
 Wydał mi się rozdrażnionym i ponurym. Obeszli się z nim bardzo surowo; nagła dymisya, a w dodatku, gdy napisał historyę, w której rzeczywiście liczne dokumenta przytacza, oskarżyli