Strona:PL A Daudet Róża i Ninetka.djvu/127

oczekującym jej przybycia na balkonie. „Pani Hulin, przyjęła mnie sama“. Odezwała się z miną tryumfującą.
 — Byłam pewną, Ze to nieskończone !— odrzekła matka. Róża, urażona do głębi serca, odpowiedziała tonem obojętnym:
 — Ponieważ „ta pani“ pilnuje go a więc nie jesteśmy potrzebne ojcu.
 — Tembardziej, że już prawie zupełnie zdrów — dorzuciła złośliwie „mademoiselle“.
 Ninetka zaniepokojona zapytała siostry:
 — Więc nie pójdziemy do ojca?
 — Jeżeli chcesz, idź sama — ja nie pójdę.
 — Źle zrobisz... — odpowiedziała młodsza, mając na myśli tysiące drobnych korzyści, o które starsza nie wiele dbała. Nie zdołała jednak przekonać siostry.
 Dnie upływały szybko. Régis nie opuszczał jeszcze łóżka, jakkolwiek łagodne powietrze wiosny i rozwijająca się natura wpływały dobroczynnie na powrót do sił i do zdrowia.
 Przyjmował gości na pół leżący w łóżku, ale długie rozmowy surowo były mu wzbronione. Przepędzał więc dnie na grze w domino z Maurycym, lub wsłuchiwał się w piękne czytanie pani Hulin w półcieniu tego pokoju, zdrowo i starannie utrzymanego. Dźwięk głosu czytającej łączył się zwykle z rytmicznem i rozkosznym gruchaniem gołębia, drepcącego po ocynkowanym gzymsie.