Strona:PL A Daudet Róża i Ninetka.djvu/140

 — Niema rady — trzeba się rozłączyć. — Ująwszy jego dłonie dodała: — Dzieci są tam... — niedaleko... czy nie chcesz ich zobaczyć?...
 Zawahał się; a po chwili odrzekł stanowczo i ze złością:
 — Nie! Dzisiaj nie!
 — Jak chcesz... do widzenia, mój maleńki.
 Pozostawiła go na rozdrożu — a sama, lekka i wesoła, dobiegła do bulwaru Port-Royal, gdzie oczekiwało na nią okazałe otwarte lando, upstrzone jaskrawemi parasolkami.
 — Sama?... — zapytała Róża, zawiedziona w nadziei zobaczenia ojca.
 — Mniejsza o to... rozmówiliśmy się... wszystko ułożone. — Cedziła przez zęby, wsiadając do powozu z pomocą płaskiej jak łopata ręki „mademoiselle“.
 — Poczciwiec... nie ma najmniejszej do was urazy... podpisze kontrakt i będzie na ślubie.
 — A mój posag?... — zapytała Ninetka. — Czy była mowa o moim posagu?...
 — Naturalnie... ale najważniejsze to, że zdaje mi się, iż zdołałam uniemożebnić małżeństwo jego z panią Hulin.
 Róża i Ninetka wybuchły śmiechem:
 — Oh! w takim razie — współzawodnictwo upadło... — Podczas gdy powóz lekko je kołysał, Róża, niemając już powodu do zazdrości, szeptała tonem żałosnym:
 — Biedny papa!... biedny papa!...