Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/128

 Edmund odwrócił się i spostrzegł Nichettę, trzymającą w rękach pudełko z modami.
 — Ty tu, Nichetto? zapytał zdziwiony.
 — A jakże. Czyś już zapomniał, żem przyobiecała opiekować się tobą?
 — I już od teraz rozpoczynasz?
 — Nie inaczej.
 — Co chcesz robić?
 — Idę do panny Devaux.
 — Pod jakim pretextem?
 — Pod pretextem pokazania jéj kapelusików i czepeczków.
 — A jeżeli cię nie przyjmie?
 — W tem nie twoja głowa, bądź spokojny.
 — Idziesz ją zobaczyć... jakaś ty szczęśliwa.
 — A ty, widziałeś też ją?
 — Widziałem.
 — Na mszy?
 — Tak.
 — Będziesz miał szczęścia na cały dzień.
 — Przynajmniej.
 — A komu to zawdzięczasz?
 — No... jéj.
 — A mnie to nie, niewdzięczny; czyż nie ja to poradziłam ci iść do kościoła.
 — Masz rację, kochana Nichetto.
 — No teraz — dowidzenia.
 — I ty na serjo tam idziesz?
 — Za chwilę przekonasz się o tem.