Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/130

skierowała się w stronę ulicy Lille, gdzie i spotkała Edmunda.
 Kiedy weszła, panna Devaux znajdowała się w gabinecie ojca, którego przychodziła co rano uściskać nieodrywając wszakże od pracy.
 — Antonino, zawołała pani Aniela, jakaś panienka chce się z tobą widzieć.
 — Jak się nazywa? spytała Antonina.
 — Powiedziała mi, iż nie jest ci znaną; trzyma jakieś pudełko w ręku.
 — Ab! to powno jaka modniareczka! No dobrze! chodźmy porobić sprawunki na lato.
 Pan Devaux uściskał swoją córkę i wziął się na nowo do pisania książki nad którą od dwóch lat pracował a która miała objaśnić medycynę w kwestyi rzeczywistych klęsk ludzkiego rodzaju.
 Antonina pobiegła do swego pokoju.
 — Gdzież jest ta panna, która się ze mną chce widzieć?
 — Czeka w przedpokoju, — odpowiedziała pani Aniela.
 — Proś ją.
 Nichetta weszła.
 Panna Devaux spostrzegłszy ją, nic mogła się powstrzymać od podziwiania ślicznéj główki modniarki, — podziwienie, które niezręcznie ukryte nie uszło uwagi naszéj przyjaciółki.
 — Czy panna Devaux?... spytała Nichetta.
 — Ona sama, — odpowiedziała Antonina.