Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/132

 I to ona dała pannie mój adres?
 — Ona sama.
 — To szczególne.
 — A to dla czego?
 — Moja Anielo, rzekła Antonina zwracając się do swojej guwernantki, — w miejsce odpowiadać wprost Nichecie, bądź tak dobrą i wyświadcz mi małą przysługę, którój od kogo innego domagać się nie mogę.
 — Jaką przysługę?
 — Idź do mojéj szwaczki i powiedz jéj, że zamiast niebieskiéj sukni, którą jéj zrobić poleciłam pragnęłabym mieć różową suknię, — jeżeli jeszcze nie zapóźno.
 — Idę, idę, rzekła Aniela, daleka od domyślania się, dla czego tak ni ztąd ni zowąd Antonina nagle przełożyła suknię różową nad niebieską.
 — To trochę daleko, zaczęła Antonina, — ale nie usiądziemy do stołu bez ciebie.
 Te ostatnie słowa zdawały się pochlebiać pani Anieli, która też natychmiast włożyła kapelusz, chustkę i wyszła.
 — Mogłabym wprawdzie posłać służącego, rzekła po cichu Antonina ale lękam się, aby nie popełnił jakiéj niezręczności.
 — Masz słuszność.
 — Anielo, — lubisz ty czepeczki?
 — Dla czego?
 — Czy lubisz je?
 — O, i bardzo.
 — To wszystko, co chciałam wiedzieć.