Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/138

tała Nichetta, chcąc dać czas pannie Devaux do przyjścia do siebie ze zbytniego wzruszenia.
 — Tak, odpowiedziała Antonina, niewiedząc sama co mówi.
 Nichetta wstała.
 Gdyby Antonina nie była się powstrzymała, niewątpliwie spytałaby Nichetty:
 „No i dla czego nie mówisz mi już nie o Edmundzie?”
 Nichetta, która nie spuszczała oka z młodéj dziewczyny, odgadła co się działo w jéj duszy; ale obawiając się zdradzić postanowiła czekać jeszcze, aż dopuki sama panna Devaux nie rozpocznie o Edmundzie.
 — Czy już nie więcéj z tego co mam nie potrzeba pani? spytała zamykając pudełko.
 — Nie; dziękuję, odrzekła Antonina.
 Nichetta wzięła powoli rękawiczki, leżące na kominku, dając przez to czas Antoninie do znalezienia sposobu rozpoczęcia znowu rozmowy o Edmundzie.
 Antonina na próżno szukała.
 Nie miała ona najmniejszéj wątpliwości, iż nie w kim innym tylko w niéj był Edmund zakochany; było jéj przyjemnie gdy o tem mówiono, ale lękała się sama zaczynać. Im więcéj czasu upłynęło, tem więcéj trudności napotykała ona w zatrzymaniu Nichetty i rozmawianiu z nią o Edmundzie.
 — A więc żegnam panią, rzekła Nichetta włożywszy rękawiczki; mam nadzieję, że powrócę tu jeszcze.
 — Gdzie panna mieszka? spytała Antonina.