Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/139

 Nichetta dała jéj swój adres.
 — Zaraz zapłacę, rzekła panna Devaux.
 — Nietrzeba; zapłaci mi pani razem.
 I chciała wyjść.
 Widząc ją oddalającą się, Antonina wołała powiedzieć to, czego nie chciała powiedzieć, niż pozbawiać się sposobności rozmawiania o Edmundzie.
 To téż w chwili, kiedy modniarka brała za klamkę, Antonina zatrzymała ją słowami:
 — Proszę panny...
 I cała zaczerwieniona spuściła oczy, niewiedząc sama od czego zacząć.
 — Pani ma do mnie jaki interes?
 — Tak, — proszę drzwi zamknąć.
 Nichetta była posłuszną.
 — To co teraz pannie powiem, może jéj się zdawać bardzo dziwnem; ale nie taję się z tem, iż ten pan Pereux obchodzi mnie wielce.
 Modniarka osłupiała z zadziwienia.
 — Zaraz się wytłomaczę, ciągnęła Antonina; on mnie obchodzi, ponieważ wiem o nim to, czego nikt prócz ojca i mnie nie wie.
 — Co takiego?
 — Pan Edmund jest więcéj chory, jak myśli. Ponieważ panna go znasz, przeto powiedz mu, aby miał nad sobą staranie... aby wyjechał; nie, niech nie wyjeżdża, ale niech się pielęgnuje, nich przychodzi często do mego ojca, który opiekować będzie się nim jak synem. Pojmujesz dobrze panna, iż nic dziwnego że zajmuję