Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/145

z miejsca i przechadzając się po jadalnym pokoju mruczał sobie:
 „Piękniebym wyszedł, gdyby mi przyszło zawsze tak długo wyczekiwać.”
 — I cóż ci na to poradzę mój dobry człowieku? rzeki służący; mego pana nie ma w domu, nie mogę mu więc oddać twego listu.
 Po nowej chwili wyczekiwania, komissjoner znowu zaczął:
 — Stróżka kazała mi nie przychodzić bez odpowiedzi.
 — Dawaj więc ten list, zawołał zniecierpliwiony służący.
 — Widzicie więc, że wasz pan jest w domu, rzekł pierwszy oddając pismo.
 Służący wzruszył ramionami, ale nic nie odpowiedział. Wziąwszy list udał się do pokoju, gdzie zostawił Edmunda.
 — Proszę pana panie Edmundzie, rzekł tonem nieco poufałym.
 — Czego chcesz mój Hilary? spytał Pereux.
 — Czeka tam komissjoner z listem do pana; nie chce odejść bez odpowiedzi, mrucząc iż na próżno czas traci.
 — I cóż ja na to poradzę?
 — Pan, który znasz jako przyjaciel p. Gustawa wszystkie jego interesa, może i wiesz o co rzecz tu idzie; ten człowiek gorąco domaga się odpowiedzi.
 I jednocześnie Hilary oddał list Edmundowi, który wpatrywał się w adres z zadziwieniem.
 — Szczególne! od Nichetty. Co za interes może mieć.