Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/146

ona do Gustawa? Opisuje mu pewno to o czem dowiedziała się rano u Antoniny. W każdym razie, nie ma tu nic takiego, czegobym nie mógł wiedzieć. Dam natychmiast odpowiedź.
 I odpieczętował list dla odczytania takowego.
 Zaledwie doszedł do połowy, wzrok jego padł na zwierciadło; był blady jak trup.
 — Co mam odpowiedzieć? spytał służący.
 — Powiedz że dobrze, pan Gustaw przyjdzie do osoby, która do niego pisze.
 Potarł ręką czoło. Zimny pot wystąpił na jego oblicze a dwie duże łzy popłynęły z jego oczów.
 Wszystkie jego marzenia były zawarte w tych łzach.
 — Biedna moja matka!... mówił sobie.
 Włożył list do kieszeni. Nie potrzebował go już więcéj czytać. Umiał go prawie na pamięć.
 Poczem wziął kapelusz i zszedł ze schodów, podobny do obłąkanego szedł nie wiedząc gdzie idzie, nie patrząc, nie myśląc.
 Nagle zatrzymał się.
 Był na bulwarach.
 Ludzie przechodzili i śmieli się; przypatrywał się im czas jakiś, poczem skierował się na ulicę Godot.
 Wszedł do Nichetty którą przestraszył swoją trupią bladością.
 — Posyłałaś po Gustawa, rzekł, podając jej palącą rękę, głosem który tłumiło wzruszenie.
 — Tak odpowiedziała Nichetta, przeczuwając iż coś złego się stało.