Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/151

 — Gustawa nie było w domu, moja dobra Nichetto — i ja odpieczętowałem list.
 Nichetta krzyknęła z przerażenia i ukryła twarz w swoich rękach.
 — Cóżem uczyniła mój Boże!.. zawołała padając na kolana.
 — Uczyniłaś to, coś powinna była uczynić. Ten list, jest listem anioła. Prędzéj, późniéj dowiedziałbym się prawdy. Nie mówmy o tem. Przychodzę ci podziękować za przywiązanie, jakiegoś mi dawała dowody, i aby ci polecić moją matkę. Ją ta wiadomość zabije!
 Na tę myśl, łzy znowu zrosiły jego oczy.
 — Ja, który tak byłem szczęśliwy!... Widziałaś Antoninę? Widziałam, rzekła dziewczyna.
 — Ona ci to powiedziała?
 — Ona.
 — Była też trochę wzruszoną?
 — O i jak jeszcze!
 — Biedne dziecko! — więc ona mnie kocha?
 — Ona cię bardzo kocha Edmundzie i może napróżno niepokoimy się.
 Edmund smutnie uśmiechnął się. Był to uśmiech na śmierć skazanego.
 — Dziękuję, moją Nichetko, dziękuję.
 W téj chwili wszedł Gustaw, niewiedząc o niczęm.
 — Powiedziano mi, rzekł do Edmunda, żeś odebrał list pisany do mnie.