Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/153

 — Idę do mojéj matki na śniadanie. Zobaczę ci dziś jeszcze?
 — Nie inaczéj.
 — Do widzenia zatem. Żegnaj dobra Nichetto, rzekł Edmund, ściskając modniarkę; dziękuję ci za twój wyborny wczorajszy obiad... będziemy go powtarzali od czasu do czasu...
 Gustaw towarzyszył Edmundowi aż do drzwi.
 Był przerażony spokojem swego przyjaciela.
 — Tylko bez niedorzeczności, rzekł — żegnając go.
 — Jakież niedorzeczności mogę ja popełnić? teraz nie pora po temu, odpowiedział Edmund, uśmiechając się.
 — Odwagi przyjacielu, odwagi!
 — Mam ją. Pocóż rozpaczać? Ludzie mogą się mylić, nieprawdaż? a Bóg jest przecie dobry. Wszystko jeszcze nie jest skończone.
 Uścisnął serdecznie rękę Gustawowi i poszedł.
 — On nam tak mówi, aby nas uspokoić, aby nas nie martwić, rzekł Gustaw Nichecie, zamykając drzwi, ale śmierć nad nim już się unosi, nieprawdaż? To okropne, co się stało. I pocóż pisałaś mi ten list?!
 Mogłam przewidziéć, że to nastąpi? Nie burcz mni Gustawie, już i tak dość cierpię. l ocierała na now łzy cisnące się jéj do oczów.
 — Nie łudźmy się, rzekł Gustaw, zwodnemi nadziejami; patrzmy na rzeczy z najgorszéj strony, a jeżeli się omylimy, to wyjdzie z tego nasze szczęście. Edmundowi nie pozostaje jak cztery lub pięć lat do przeżycia.
 — Biedny Edmund, westchnęła Nichetta.