Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/162

 Powiedział to tonem tak stanowczym, iż służący nie smiał mu nie być posłusznym.
 Gustaw wszedł do znanego już nam salonu, a nie upłynęło i pięciu minut ukazała mu się Antonina.
 — To pan masz do mnie interes? spytała zdziwiona.
 — Tak pani, odpowiedział Gustaw i prosiłbym ją nadto o zamknięcie drzwi od jéj pokoju, ponieważ to z czem przychodzę nie może, nie powinno być przez nikogo obcego słyszane.
 Słowa podobne mogłyby przestraszać najędważniéjszą dziewczynę; ale osoba, która do niéj przemawiała, przemawiała tonem tak błagalnym, iż, nie wahając się ani chwili, Antonina przymknęła drzwii siądając rzekła:
 — Słucham pana.
 — Pani, rozpoczął Gustaw, jesteś piękną, młodą, jesteś córką uczciwego człowieka; serce twoje musi być dobre, ufające, litościwe. Wiedz pani jednak, iż bezwiednie może, stałaś się przyczyną wielkiego nieszczęścia.
 — Przestraszasz mnie pan, zawołała Antonina, nierozumniéjąc wzruszenia Gustawa, którego nie poznała, choć widziała go, bardzo niedokładnie zresztą, przy boku Edmunda.
 — Wczoraj była tu młoda dziewczyna, z czepeczkami, z haftami.
 — W istocie.
 — Rozmawiała z panią o panu de Pereux?
 — Tak jest, panie, odpowiedziała Antonina rumieniąc się.