Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/179

 — Pan Edmund Pereux.... nie znam tego pana, rzeki doktór — nieprzypominając już sobie odwiedzin młodego człowieka.
 — Masz krótką pamięć, rzekła Antonina wyciągając rękę i pokazując bilet wizytowy.
 — Ten młody człowiek, który przychodził do mnie po poradę przed dwoma dniami?
 — On sam, ojcze.
 — I on cię kocha?
 — Tak.
 — Od dawna?
 — Od chwili w któréj mnie zobaczył.
 — A zobaczył cię?
 — Przed czterma dniami.
 — I ty go także kochasz?
 — Nie mniéj od niego.
 — Od tego samego czasu?
 — Tak, ojcze.
 — Jesteś szalona, moje dziecko.
 — Przysięgam ci ojcze, że mam zupełną przytomność umysłu.
 — Wiesz — że, że nie możesz być żoną p. Pereux.
 — A to dla czego?
 — Ponieważ pan Pereux umrze najdaléj za trzy lata, ponieważ ja o tém wiem dobrze, a, wiedząc o tém, nie mogę oddawać mojéj córki człowiekowi, który ją potrzech latach pożycia pozostawi wdową, obarczoną dziećmi dotkniętemi tą samą chorobą co i on. Powiedz, że wszystko to jest dzieciństwem i nie mówmy więcéj o tém.