Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/190

 — Tak więc, ojciec pani nie wie gdzie się obecnie znajdujesz?
 — Jeżeli pozwolisz mi tu pani pozostać, zawiadomię go o tem.
 — Przyjdzie po ciebie i zabierze do domu.
 — Nie pani — odpowiedziała Antonina.
 — Tak myślisz?
 — Jestem tego pewną, znam mego ojca; trochę pokrzyczy, ale — w ostateczności zrobi to co ja będę chciała.
 — Ztem wszystkiem to co pani robisz jest wielkiéj wagi?
 — Jakto?
 — Uciekać od własnego ojca.
 — Aby się udać do ciebie pani. Czy jest w tém co złego? Nie jestem-że u ciebie tak bezpieczną jak u mego ojca?
 — Co za anioła mój syn mieć będzie za żonę!
 — Jacy my wszyscy będziemy szczęśliwi!
 Antonina i pani Pereux kochały się już tak serdecznie jak gdyby się oddawna znały.
 — Teraz napisze do mego ojca, zaczęła panna Antonina.
 — Poczekaj, moje dziecko, zastanówmy się, odpowiedziała pani Pereux biorąc za rękę Antoninę, — czy ojciec twój nie rozgniewa się skoro zechcesz posługiwać się takiemi środkami dla dojścia do celu? Skromny list, dla osiągnięcia tak ważnéj rzeczy, to mało.
 — I cóż robić?