Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/20

 — Co to jest?
 — Mój ojcze odrzekła dziewczyna, — oto ten pan byt tak łaskaw, że podniósł i oddał mi rękawiczkę, którą upuściłam.
 Starzec podziękował Edmundowi, nie spojrzawszy nań nawet i wrócił do swego dziennika.
 Potem małem zajściu, Edmund powrócił do Gustawa, który go zapytał.
 — Jest-żeś zadowolony?
 — Zachwycony, mój drogi; ta mała jest cudowna i nie jestem zarozumiały, ale sądzę, że to, com uczynił, nie musiało jej się niepodobać.
 — Uczyniłeś rzecz bardzo prostą.
 — A mimo to, nie czuję prawie serca w mojem łonie.
 — Szalony, szalony! No teraz powracajmy do domu.
 — Za nic w świecie, — chcę wiedzieć gdzie mieszka.
 — Chcesz jeszcze iść za nią?
 — Nie zatrzymam się na tak pięknej drodze.
 — Potem co zaszło, jest nieprzyzwoitem, abyś postępował tą drogą co i ona.
 — A kto o tem będzie wiedział?
 — Ona.
 — Jakim sposobem?
 — Nim dziesięć minut upłynie, znajdzie sposobność obejrzenia się po za siebie. Ja dobrze wiem co to są te małe niewiniątka.
 — Chcę aby wiedziała iż za nią idę.
 — Ale to cię do niczego nie doprowadzi.
 — Nikt nie wié, co się stać może.