Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/230

stkiem z możnością rozpoznawania rzeczy, osób, które go otaczały.
 — Antonino, matko moja, zawołał odwracając głowę w stronę dwóch kobiet.
 — Wymówił moje nazwisko po swojéj żonie, wyszepnęła pani Pereux.
 — Od jak dawnego czasu leżę w łóżku?, bo nie sobie nie przypominam mówił Edmund, czoło którego obarczonem było jakby ciężarem z ołowiu.
 — Od tygodnia; czy cię co boli?
 — Czuję tylko wielki ból w boku. A wyście czuwały obie jedna po drugiéj? pytał podając swoje ręce, albo raczéj usiłując wyciągnąć je ku matce i żonie.
 — Obie razem, odpowiedziala Antonina.
 — Moje anioły opiekuńcze! bądźcie błogosławione.
 I łzy wdzięczności potoczyły się z jego oczów.
 Słowa które wymówił tak go zmęczyły, iż z trudnością tylko mógł oddychać. Natenczas pamięć mu powróciła, i na myśl blizkiéj śmierci zaczął gorzko płakać.
 — Pozwólcie mi płakać, mówił do Antoniny i swojéj matki, to mi robi lepiéj.
 Pani Pereux pozostała na swojem krześle, którego nie opuszczała od ośmdziesięciu sześciu godzin.
 — Teraz wszystko skończone, mówił de siebie Edmund, czuję iż pierś mię pali i wyczerpuje się; ja to sam przyśpieszyłem śmierć moją, jak gdybym miał calą wieczność do przeżycia.
 Znowu łzy były następstwem tych myśli, albowiem biedne dziecko do płaczu tylko miało siły.