Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/24

 — Mam pewny sposób; — zawołał nagle Edmund, obejrzawszy się po za siebie.
 — Jaki?
 — Zaraz się o nim dowiesz. To powiedziawszy przystąpił do odźwiernéj z zapytaniem: w tym domu jest podobno mieszkanie do najęcia?
 — Tak, panie.
 — Od frontu czy od tyłu?
 — Od frontu.
 Wypytawszy się o szczegóły, rozkład i o cenę, Edmund dodał:
 — Takiego właśnie mieszkania poszukuję — pokażcie mi je moja pani.
 Spodziewał się spotkać jeszcze z młodą dziewczyną. Nadzieja go zawiodła. Ograniczył się więc do zapytań.
 — Wszak to tu mieszka pewien pan z młodą córką? dorzucił niby obojętnie, udając, że zwiedza apartament, który go nic a nie nie nie obchodził,
 — Pan Devaux? zapytała odźwierna.
 — Zdaje mi się że tak; pan Devaux. Jego córka może miéć szesnaście lub siedmnaście lat; ma na imię Juljanna, jeżeli się nie mylę.
 — Nie panie, jéj imię: Antonina. Dopiero co powróciła ze swoim ojcem.
 — Aha, aha; teraz sobie przypominam; tak, tak, on się nazywa Devaux. Żona mu umarła, nieprawdaż? dorzucił Edmund na ryzyko.
 — Tak panie, będzie temu dwa lata.