Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/241

wierało się wszystko co przez ten tydzień wycierpiała i to czego lękała się jeszcze.
 Doktór zbliżył się do łożą Edwarda i wziął go za rękę.
 Nie poruszył się chory, gorączka która go trawiła pozbawiła go czucia.
 — Muret przychodził ciągle? spyłał doktór swojéj córki.
 — Ciągle, mój ojcze.
 — I co przepisywał?
 — Puszczanie krwi.
 — Co dzień?
 — Co dzień.
 — Dobrze.
 Gustaw i matka Edwarda przysłuchiwali się z zatrzymanym oddechem każdemu słowu doktora, który odkrywszy pierś cierpiącego, przyłożył do niéj ucho.
 — Bogu to zawdzięczać trzeba tę chorobę rzekł podnoszące się i przykrywając Edwarda.
 — Co chcesz przez to powiedzieć? zawołały obie kobiety.
 — Chcę powiedzieć, iż jeżeli uda mi się wyprowadzić go z tego zapalenia płuc, to będzie całkiem wyleczony z choroby, któréj się tak wszyscy lękamy. Nic nie stoi na przeszkodzie w użyciu środków jakie uznam za stosowne, a które mogę z większą łatwością zastosowywać na chorym wycieńczonym, aniżeli mógłbym to uczynić na chorym który je i u któ-