Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/254

tał pocichu Edmund swego przyjaciela, zwieszając się mu nad uchem i wyrywając z głębokiéj zadumy.
 — Cóż chcesz żeby mi się stać miało?... odpowiedział Gustaw; słucham, co mówicie.
 — Ty się tu nudzisz, przyznaj.
 — Ja! przeciwnie.
 — O czemże myślałbyś teraz, jeżeli nie o Paryżu.... Nichecie?
 — Otrzymałem dziś od niéj list.
 — Co pisze?
 — Chciałaby tu przyjechać.
 — Czemużby nie?
 — Żenowałaby mnie.
 — A to w czem.
 — Byłbym zawiele jéj oddany, zamało tobie.
 — Jednego tylko sobie wytłomaczyć nie mogę, — rzekł Edmund.
 — Czegóż to?
 — Dla czegoż ty nie zaślubisz Nichetty?
 — Nigdy!
 — Czemuż nigdy? Kochasz ją, ona cię kocha, poszłaby w ogień za ciebie, Wiesz jakim szacunkiem, jakiem przywiązaniem prawie przejętą jest dla niéj, moja matka. — Gdybyś ją poślubił, gdyby została twoją żoną, — nicby w tedy nie przeszkadzało, aby przybyła tu do nas. Zobaczyłbyś, jak bylibyśmy szczęśliwi, Uszczęśliwiłbyś poczciwe stworzenie, a ręczę ci za to, iż w najuczciwszych i najpierwszych rodzinach nie znajdziesz dziewczyny z takiem sercem jak Nichettia.