Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/259

 — Jesteś szalony.
 — Nie jesteś więc jeszcze wolny od przesadów?
 — Nie jestem.
 — Żal mi ciebie. W każdym razie, przy okazyi uściskaj ją odemnie.
 Podczas téj rozmowy pp. Devaux i Mortonne rozpoczęli swoją grę, a pani Pereux zbliżyła się do panny Laurencyi i zaczęła z nią rozmowę o tych drobiazgach których takie mnóstwo mają każdéj chwili kobiety na swoje posługi.
 Gustaw przybliżył się również do Laurencyi i słuchał stojąc.
 — Czy pani ojciec ma zamiar odbyć jutro przejażdżkę konną, — zapytał jéj po chwili.
 — Z największą pewnością, — jeśli tylko będzie pięknie. Jedyna to nasza rozrywka.
 — Jeżeli ojciec pani pozwoli, może mógłbym towarzyszyć?
 — Będzie mu bardzo przyjemnie. Z panem może on rozmawiać i palić, podczas gdy moje wyłącznie towarzystwo jest zbyt żenującem dla starego żołnierza.
 — Więc znaleźliście tu konie wierzchowe, moje dziecię, — spytała pani Pereux.
 — Znaleźliśmy — i do tego wyborne jeszcze. Pan Daumont ma prześlicznego rumaka.
 — Oddawałem go niejednokrotnie na usługi pani i jeżeli sobie pani życzy mogę i teraz nim służyć.
 — Zbyt jest gwałtownym; boję się go.