Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/273

mówić i to częstokroć mimo woli, to co usta zamykają starannie.
 Są to te spojrzenia które widzą rodzice, — którzy są obecni na to aby wszystko widzieli i czuwali nad swojém dzieckiem.
 Otóż, rozmawiając o pogodzie i deszczu z Laurencyą, Gustaw patrzył na nią takim wzrokiem, jakim spogląda człowiek, który o czem innem myśli niż mówi.
 Pewnego dnia pani Mortonne zapytała się pani Pereux:
 — Czy p. Gustaw Daumont jest przyjacielem pani syna?
 — Kolegą z kolegjum, — odpowiedziała p. Pereux.
 — Z dobréj familji?
 — Z wybornéj.
 — Czy rodzice jego żyją jeszcze?
 — Nie; jest sierotą.
 — Czy ma majątek?
 — Około dwudziestu tysięcy liwrów rocznego dochodu, co jest rzeczą nie małą dla chłopca.
 — Jaki jest jego charakter? Zaraz pani powiem dla czego o to wszystko pytam.
 — Charakter jego jest taki jakiście u niego poznali; jest dobry, z sercem, — kocham go tak jak własnego syna.
 — Dziękuję, kochana pani Pereux, powiem to wszystko memu mężowi.
 — Cóż tu się takiego dzieje?
 — Dzieje się to... że p. Daumont smoli cholewki do Laurencyi, że jest ona w wieku odpowiednim do zamąż