Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/275

chetty nasunęło jej się na uwagę; nie mogła się przeto powstrzymać od żałowania modniarki.
 Tego samego wieczoru wzięła Gustawa na stronę.
 — Mam z tobą, pomówić, Gustawie, o rzeczach poważnych.
 — Słucham pani.
 — Kochasz pannę Mortonne, rzekła pani Pereux, — która przy cechującéj ją szczerości, prosto zmierzała do końca.
 — Zgadłaś pani wszystko, — rzekł Gustaw rumieniąc się.
 — Nie, to nie ja to odgadłam, — pani de Mortonne sama to spostrzegła.
 — I mówiła pani o tem?
 — Mówiła, przed chwilą.
 — I cóż pani powiedziała?
 — To co jako matka powinna mi była powiedzieć. Rozpytywała się o ciebie, a ponieważ nic złego nie mogłam jéj o tobie powiedzieć, przeto rzekła mi, iż w razie, gdybyś chciał prosić o rękę jéj córki, nic nie stoi na przeszkodzie do tego.
 — Jakże-ż ci mam podziękować, droga pani! zawołał Gustaw chwytając za rękę p. Pereux.
 — Tak więc, mówiła ona daléj, — jeżeli chcesz mogę ci służyć za pośredniczkę.
 — Za matkę, chciałaś pani powiedzieć.
 — Czyż nie kochasz Edmunda jak brata?
 — Jakaś pani dobra!
 — A teraz, pozwolisz abym ci udzieliła radę?