Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/278

mu bardzo o sprawienie radości Nichecie, — do której téż zaraz napisał:
 „Prawie równocześnie z tym listem wyjeżdżam. W kilka godzin po nim będę w Paryżu!“
 Następnie poszedł pożegnać państwa Mortonne.
 — Ale pan powrócisz? zapytał komendant.
 — Jak tylko będę mógł najprędzej, — odpowiedział Gustaw.
 Pani Mortonne zamieniła spojrzenie ze swoim mężem, którego już uprzedziła o swojej rozmowie z panią Pereux.
 Laurencya uczula, iż serce jéj biło gwałtownie.
 — Czy pana zastanę tu jeszcze, komendancie? zapytał Gustaw.
 — Nie ruszymy się z miejsca, odpowiedział Mortonne.
 Gustaw pożegnał się z Laurencyą.
 Podała mu rączkę, którą ścisnął i która lekko odpowiedziała na to uściśnięcie.
 — Dla czego pan Daumont wyjeżdża? zapytała swojéj matki, kiedy Gustaw się oddalił.
 — Ponieważ jak myślę ma zamiar żenić się, — odrzekła pani Mortonne, któréj p. Pereux opowiedziała część swojéj rozmowy z Gustawem i rezultat takowéj, — a do tego potrzeba moje dziecko, aby pozałatwiał swoje interessa.
 Mówiąc to pani Mortonne badawczo przypatrywała się swojéj córce.
 — Moja dobra mamo!... zawołała ona po chwili rzucając się w matki objęcia.