Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/281

 — Nie ma jak dziesięć minut jak przybyłeś; i, nie zdjąwszy nawet swego podróżnego płaszcza, mówisz mi iż wyjedziesz i pytasz jeszcze co mi jest!...
 — Uspokój się, — przepędzimy z jakie dwa tygodnie razem.
 — Dwa tygodnie tylko!
 — Może ze trzy.
 — Więc ty bardzo kochasz Edmunda? zapytała Nichetta, przyglądając się jakimś szczególnym wzrokiem Gustawowi.
 — Ty wiesz najlepiéj o tem, i z przykrością mnie tylko on puścił. Alem ja o to nie pytał, pragnąc koniecznie cię widzieć.
 — Czy to tylko prawda?
 — Czym ja ci kiedy kłamał?
 — Zaczynałam się czegoś obawiać, czy wiesz? rzekła młoda dziewczyna kładąc na łóżku płaszcz i czapkę podróżną, które zdjęła z Gustawa.
 — I czegoś się ty obawiała?
 — Lękałam się że ty mnie może już nie kochasz i żeś mógł ofiarować swoje serce innéj.
 — Komu? dobry Boże! zawołał Gustaw rumieniąc się i spodziewając ukryć swój rumieniec przez ten wykrzyknik...
 — Komu? Innéj kobiecie.
 — A teraz, — jest-żeś uspokojona? zapytał Gustaw sadzając Nichettę na kolana.
 — W zupełności, ponieważ cię widzę, jakkolwiek...