Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/289

biorąc ją w swoje objęcia; jestem tylko nieco smutny na samo wspomnienie iż muszę cię opuścić.
 — A więc ty stanowczo wyjeżdżasz?
 — Stanowczo. — Czyż z Nicei otrzyma! co nowego?
 — Otrzymałem list tego rana.
 — Czy Edmund ma się gorzéj?
 — Nie, — ale nie jest mu i lepiéj, — a biedny chłopiec pragnie mnie koniecznie mieć przy sobie; nie można niczego odmawiać chorym.
 — Gustawie?... rzekła Nichetta tonem błagania.
 — Czego chcesz?
 — Jeżeli mnie kochasz, uczynisz coś dla mnie.
 — Ale ty tego nie zechcesz zrobić.
 — Mów zawsze, — jeżeli to będzie możliwem to zrobię.
 — O, to jest więcéj jak możliwe, — to jest łatwe.
 — Mów więc.
 — Weź mnie z sobą.
 — Kiedyś pisała prosząc mnie o to samo, moje dziecko kochane, wyłuszczyłem ci powody, które mi zrobić tego nie pozwalają.
 — A więc nie chcesz?
 — Nie mogę, — odpowiedział słodko Gustaw.
 — Nie byłabym była jednak mieszkała z tobą, — rzekła ona, jak gdyby ten powód mógł wpłynąć na jéj kochanka, który nic nie odpowiedział. Natenczas ciągnęła ona daléj, myśląc iż zdobyła sobie grunt pod nogami.