Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/303

 — Przysięgasz pan?
 — Przysięgam.
 — I jestem tak szczęśliwy, iż nie znajduję słów na wypowiedzenie tego.
 — Powiedz no, moja pani Mortonne, rzekł Komendant wzdychając, czynie tak samo twój ojciec przed 22 laty rzucił nas jedno w drugiego objęcia.
 — Oby i oni mogli tak samo powiedzieć za lat 22!... odpowiedziała pani Mortonne przyglądając się narzeczonym z czułością.
 — Jestem zadowolona z ciebie Gustawie, rzekła pani Pereux biorąc za rękę Daumonta.
 — Postąpiłeś dobrze, rzekł cicho Edmund.
 Dziwna rzecz! W pośród swojej radości Gustaw uczuł jakby ściśnięcie serca na widok iż ani pani Pereux ani Edmund nie zdawali sobie przypominać Nichetty, która w chwili kiedy to się działo pisała do Gustawa jak wielce nudzi się sama pożądając jego powrotu.
 Biedna Nichetta!..
 — Widzisz drogi Gustawie, zaczęła pani Pereux dotrzymałam ci słowa.
 — Kiedy nastąpi to małżeństwo? pytała Laurencya rzucając się przy tych słowach w objęcia matki.
 — Kiedy Edmund mój świadek będzie mógł iść do kościoła.
 — Zatem za ośm dni i trzeba aby to raz nastąpiło, albowiem musi on jeszcze przez dwa miesiące nieopuszczać mieszkania.
 — Czy masz pan nadzieję? pytał Gustaw doktora.