Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/328

 We dwa lata po upływie dopiero co opowiedzianych wypadków, wszystkie osobistości wchodzące do tego opowiadania, z wyjątkiem jednéj Nichetty obiadowały w domu pani Pereux.
 Rumiane dziecko o jasnych włoskach, w wieku od 13 do 14 miesięcy siedziało między Gustawem a Laurencyą.
 Dzień ten był trzecią rocznicą zamęźcia Antoniny.
 Edmund był prawie nie do poznania.
 W miejsce znajomego wam bladego i szczupłego człowieka, wyobraźcie sobie mężczyznę pięknego, pewnéj już tuszy, z wąsami i brodą.
 Pan Devaux podziwiał tę przemianę, będącą dziełem zabiegów jego.
 — No, dzisiaj upływa trzy lata jak jesteście zaślubieni, — moje dzieci, odezwał się doktór; ile to rzeczy upłynęło w ciągu tych trzech lat!
 — Ile rzeczy szczęśliwych! odpowiedziała pani Pereux, uśmiechając się do Edmunda.
 — Zupełne wyleczenie, ciągnął p. Devaux, to się przytrafia raz na sto. Zdrowie Edmunda!
 Każdy z współbiesiadników podniósł do ust swoich kieliszek szampańskiego.
 Jak gdyby chciał czynem stwierdzić słowa doktora, Edmund swój wychylił od razu.
 Ojciec Antoniny spoglądał na to z podziwieniem.
 — Co za toast! zawołał. Trzy lata temu, ta szklanka szampana wychylona w ten sposób, wywołała by plucie krwią i sprowadziła gorączkę przynajmniéj na jaki