Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/330

 — A to dla czego?
 — Ponieważ to sprawia przykrość Antoninie.
 — Antonina jest dziecko, odrzekł Edmund. Gdybym jój słachał, nie mógłbym wyjść nigdy.
 — Trzeba jéj to przebaczyć, ona cię kocha.
 — Jużto kobiety są takie, że wcześniéj czy późniéj miłość ich przemienia się w tyranję. Co w tém złego, że idę do P. ***, u którego obiadowałem niedawno.
 — Antonina jest zazdrosną.
 — O kogo?
 — O żonę P. ***.
 — Ona jest o każdą zazdrosną. Szalona!
 Podczas téj rozmowy, Antonina zbliżyła się do Laurencyi.
 — Widzisz; wychodzi i dziś.
 — Nie martw się niepotrzebnie. Edmund kocha cię więcéj niż kiedykolwiek.
 — Ktoby mi to powiedział? przerwała pierwsza ze smutnym uśmiechem.
 — O co chodzi? zapytał cicho p. Mortonne zbliżając się do dwóch kobiet.
 — O to, odpowiedziała Laurencya, że Antoninie jest przykro iż mąż jej chodzi tak często do P. ***. Ona sądzi, iż on się kocha w jego żonie.
 — Pozwól mu pani tam iść, odrzekł Mortonne, powróci tem prędzéj. Im więcéj będziesz mu się panisprzeciwiała, tembardziéj będzie się upierał. Co pani to szkodzi, że stara się on trochę o względy Pani ***, kiedy panią jedynie kocha.