Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/333

jednak pozostałe trzy osoby więc im placu dotrzymywał.
 Nim zasiadł do gry, Gustaw uściskał swego syna i żonę, która trzymając dziecko na kolanach, rozmawiała z Antoniną, podczas gdy pani Pereux zabrała się do czytania przy ostatnich blaskach dnia.
 Antonina spoglądała ciągle na zegar. Półtory godziny upłynęło w ten sposób.
 Nagle wstała.
 — Gdzie idziesz? spytała jój Laurencya.
 — Idę na chwilkę do siebie. w
 — Czy chcesz abym poszła z tobą?
 — Proszę cię.
 Laurencya widząc Antoninę tak smutną, lękała się ją samą pozostawić z obawy aby ten smutek nie zmienił się w rozpacz.
 — Mój Boże, mój Boże! jakaż ja nieszczęśliwa!. zawołała Antonina padając na krzesłoi roniąc łzy gorzkie.
 — Moja przyjaciołko, moja siostro uspakajała ją Laurencya, nie płacz.
 — On kocha tę kobietę, jestem tego pewną, powtarzała Antonina... od półgodziny powinienby już być z powrotem.
 — Niepotrzebnie się niepokoisz, uspokój się. Może został pomimowoli.
 — Gdyby tak było, nie mówiłabym nie, odrzekła Antonina, ale ja widzę iż Edmund się zmienił. Gdybyś go była dawniéj znała, nie poznałąbyś go teraz. Zazdrosny był o moje najmniejsze myśli, nie pozwolił ni-