Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/59

 — Tak, — biegiem.
 — Jesteś zmęczony.
 — Wcale nie, droga mamo.
 — Więc ci nie szkodzi prędkie bieganie?
 — Nie. Oto twoja książka.
 — Dziękuję ci, kochane dziecko.
 Pani Pereux uściskała swego syna i wzięła go za ręce.
 — Twoja ręka pali.
 — Ona jest zawsze taka.
 — Nie cierpisz nic?
 — Nigdy nie miałem się lepiéj. Wiesz wreszcie, moja matko iż nigdy nie choruję.
 Nie mamy potrzeby tłomaczyć niepokoju, z jakim pani Pereux po rozmowie z Gustawem badała swego syna.
 — Łatwo się zastraszam, pomyślała sobie i skierowała swój wzrok na Edmunda, którego badała wejrzenie, cerę i oddychanie.
 Edmund jakkolwiek nieco blady, był spokojny i wesoły.
 Gustaw zamienił spojrzenie z panią Pereux. Odpowiedziała mu uśmiechem, który znaczył.
 — Masz racyę; zapewne mylę się.
 Kiedy około jedenastej godziny z wieczora, Daumont żegnał się z Edmundem, powiedział mu wtedy:
 — Mam z tobą coś do pomówienia.
 — Przyjdź jutro.