Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/65

 — O cóż więc chodzi?
 — To bardzo proste; jestem chory, albo raczéj cierpiący, a nie mogę oznaczyć ani miejsca ani przyczyny złego.
 Doktór chwil kilka przyglądał się uważnie swemu pacjentowi, poczem zapytał.
 — Nie cierpisz pan bólu żołądka?
 — Czasami.
 — A ból głowy?
 — Od czasu do czasu.
 Edmund odpowiadał jak to mówią na chybił trafił, aby coś mówić. Pan Devaux badał daléj
 W tej chwili ciekawa Antonina przyłożyła swoje ucho do drzwi pokoju ojca, aby usłyszeć rozmowę prowadzoną wewnątrz, — usiłowanie chybione, bo nic nie usłyszała.
 — Pokaż pan rękę, — rzekł doktór.
 Edmund ściągnął rękawiczkę i podał dłoń p. Devaux. Lekki uśmiech przesunął mu się po ustach, kiedy pomyślał, że doktór na seryo traktuje chorobę.
 — Czy nie przechodziłeś pan nigdy, jakiéj wielkiéj choroby? — spytał Devaux.
 — Nie panie.
 — Męczy pana czasami katar?
 — Tak jest; niekiedy kaszlę.
 — Częstych potów pan nie doświadczasz?
 — Owszem panie, — odrzekł Edmund, uszczęśliwiony iż może nareszcie dać twierdzącą odpowiedź co do szczegółu, który mu się zdawał małoznacznym.