Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/66

 — Prowadzisz pan regularne życie?
 — Bardzo — panie.
 — Wybryków nie pozwalasz sobie nigdy?
 — Nigdy.
 — Masz pan rację. Rodzice pańscy żyją?
 — Nie panie; mój ojciec umarł.
 — Nie wie pan na jaką chorobę?
 — Trzy lata miałem, kiedy go utraciłem.
 — Nie przypominasz pan sobie żadnéj okoliczności jego śmierci?
 — Nie, panie.
 — Matka nic ci nigdy o tém nie wspominała?
 — Unika wszelkiej okazyi rozmawiania ze mną o śmierci mego ojca; kocha mnie bardzo i lęka się zasmucić.
 — Pozwolisz mi pan dokładniéj przekonać się o stanie jego zdrowia, — rzekł doktór powstając z fotelu.
 — I owszem, — odpowiedział Edmund.
 — Zdejm pan tużurek, kamizelkę i krawat.
 Edmund spełnił życzenia eskulapa.
 Natenczas pan Devaux odwinął jego koszulę, uderzył go kilka razy młoteczkiem po piersiach, przyłożył ucho do grzbietu i słuchał podczas gdy oddychał.
 — Spisz pan niespokojnie?
 — Czasami.
 — Budzisz się czasami z potem na czole, jak gdybyś szybko biegał?
 — Wistocie.
 — Nigdy nie plułeś pan krwią?