Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/81

czy widziałaś kiedy ludzi dotkniętych chorobami piersiowemi?
 — Dla czego pytasz?
 — Tak sobie. Powiem ci to późniéj.
 — O widziałam — i bardzo wielu.
 — Czy wszyscy umierali?
 — Cóż znowu? Znałam pewną panią, która będąc już opuszczoną od doktorów, dziś jest zupełnie zdrowa.
 — A cóż ta pani robiła?
 — Przez dwa lata bawiła na Południu.
 — Czy Południe zawsze leczy?
 — Zawsze, — nie; czasami.
 — Potrzeba więc, aby i on tam jechał — rzekła półgłosem Antonina.
 — Co mówisz? spytała Aniela.
 — Mówię, moja dobra Anielo, odpowiedziała Antonina rumieniąc się, że chciałabym abyś była tak dobra i przyniosła mi moje ubranie i kapelusz z pokoju.
 Zaledwie pani Aniela odwróciła się dla wyjścia, a już zachwycające dziecko, posłuszne radom swego serca, schwyciło kawalek papieru i napisało ma nim naprędce:
 „Jedź pan na Południe”.
 Potem Antonina zwinęła liścik, zapieczętowała go, położyła na nim adres Edmunda de Pereux i schowała prędko za gorset ściskający jéj piersi, w chwili gdy Aniela powróciła, trzymając w jednéj ręce okrycie a w drugiéj kapelusz.
 Młoda dziewczyna wyobrażała sobie iż odkryła