Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/92

 — I z jakim jeszcze do tego obiadem. Samej jednej wystarczyłoby mi na cały tydzień.
 — Zrobiłaś to o com cię prosił? zapytał Gustaw.
 — Dwa kotlety dla Edmunda? zrobiłam.
 — Naco te dwa kotlety, spytał śmiejąc się Pereux.
 — Ponieważ jesteś skazany na smażone mięso. Widzisz jak słucham rozkazów twego doktora, o których ty zapominasz.
 — Czy KBdmund jest chory? spytała Nichettą z zajęciem.
 — Nie, — odpowiedział Gustaw — to ma tylko związek z pewną historyą, którą przyrzekłem sobie, ciągle mu przypominać w razie gdyby ją zapomniał, a to przez zachęcanie go do jedzenia smażonego mięsa.
 — Opowiesz mi tę historyę, nieprawdaż.
 — Jak skoro tylko siędziemy do stołu.
 — A więc siadajmy, wszystko jest gotowe.
 Wistocie, obok trzech naszych współ-biesiadników znajdował się inny stół, zastawiony potrawami, talerzami butelkami i tem wszystkiem co potrzeba aby się znajdowało pod ręką podczas obiadu, zwłaszcza kiedy się niema służącego.
 — A więc zaczęła Nishetta, jak skoro wzięli się do jedzenia, — słucham,
 Edmund opowiedział od początku aż do końca swoje zajście z Antoniną.
 — Oh! ale historya jest strasznie sentymentalna przerwała Nichetta.
 — W istocie mówił Edmund, tylko że ja się łatwo