Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/94

 — Wistocie, kobieto naukowa, odrzekł Edmund, z wyjątkiem tylko rozbicia przy Saint-Geran.
 — Bądź co bądź, mówiła Nichetta, — jestem kobietą i niech co chce mówi Gustaw, któremu się zdaje, iż nie mogę ja zrozumnieć serca młodéj panny waszego świata, jeżeli chcesz Edmundzie, dam ci dobrą radę: albowiem ja wręcz mu przeciwnie myślę, iż wszystkie kobiety podobne są do siebie sercem, rozumie się jeżeli mają serce.
 — Przyjmuję twoje rady, moja dobra Nichetto, rzekł Edmund całując ją w rękę; albowiem jakiekolwiek będzie serce, jakiejkolkiek kobiety, nie może być lepszem od twego.
 — To co innego. Słyszysz ty to Grustawie?
 — I potwierdzam, replikował Daumont!
 — A więc moja dobra Nichetto, teraz kiedy tąk stoją rzeczy, co ty radzisz mi robić?
 — Jaki dzień dziś mamy? spytała młoda dziewczyna.
 — Dziś... Sobota.
 — A więc... mówiła Nichetta.
 — A więc co?
 — Nic nie zgadujesz?
 — Nie.
 — A więc jutro Niedziela.
 — To się rozumie.
 — Co robią w Niedzielę młode dziewczęta takie ak panna Antonina?
 — Alboż ja wiem?
 — Idą do kościoła; a gdzież to we wszystkich ro-