Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1005

 Po krótkiem powitaniu, nieznajomy płaszcz zrzucił.
 Miał na sobie kaftan bawoli, spodnie sukienne i długie buty skórzane.
 U boku wisiał mu długi miecz, zdający się koniecznie należeć do ubrania; u pasa miał sztylet, a obok niego torbę z papierami.
 Kiedy zrzucił płaszcz, widać było owe długie buty, o których mówiliśmy, zabłocone i zapylone.
 Ostrogi zaczerwienione posoką końską, głucho tętniały gdy po posadzce przechodził.
 Zajął miejsce przy stole rady.
 — A więc, Mości książę — zapytał — cóż postanowiono?
 — Widziałeś Mości książę zapewne — odpowiedział Taciturne — że ulice są zabarykadowane.
 — Widziałem.
 — I domy ziemią pokryte — dodał jeden z oficerów.
 — Tego widzieć nie mogłem; ale ostrożność nie szkodzi.
 — I łańcuchy podwojone — rzekł drugi.
 — Wybornie — odpowiedział nieznajomy z lekceważeniem.
 — Czy Wasza wysokość nie zatwierdza tych