Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/101

 — Jakto u kogo? u sąsiadów.
 — Sama jedna mieszka i nikt jej nie zna.
 — No proszę, to chyba jakaś mara?
 — Owszem, to kobieta, słuszna i piękna jak nimfa, a poważna i pełna godności jak anioł Gabryel.
 — Jakże ją poznałeś? gdzie spotkałeś?
 — Raz biegłem za jakąś młodą dziewczyną na rynku de la Gypecienne; wpadłem do małego ogródka przyległego kościołowi; znalazłem tam ławkę pod drzewami. Byłeś kiedy w tym ogrodzie, mój bracie?
 — Nie, ale mniejsza oto, mów dalej; znalazłeś ławkę pod drzewami, cóż więcej?
 — Już zaczynało ściemniać się; straciłem z oka moję dziewczynę, a szukając jej trafiłem na ową ławkę.
 — Dobrze, dobrze, słucham.
 — W tem spostrzegłem suknię kobiecą i wyciągnąłem ręce.
 — Przepraszam — rzekł mi nagle głos jakiegoś mężczyzny, którego nie widziałem, przepraszam.
 I ręka tego mężczyzny usunęła mię łagodnie ale śmiało.
 — On śmiał dotknąć ciebie, Joyeuse?